Eerste reisverslag, vanaf vertrek

Nou, daar zijn we dan, beetje laat, maar we hadden het ook zo druk!!!
En overal Wifi, nodigt niet echt uit om in zo`n hok te gaan zitten om een heel verhaal te typen en op de telefoon is het een beetje gedoe....

Begin bij het begin, zoals al in eerder verslagen gemeld, we typen dit ook vooral voor onszelf, voor later, hahaha, dus als je denkt, wat the f*, ik ben er klaar mee, snappen we, vooral met andere dingen bezig gaan houden!! Sneeuwschuiven of je auto krabben of zoiets;-)

Goed, we werden door lieve Roos, met haar zieke kop, in haar gebakje, naar Dusseldorf gebracht. Erg vroeg, half 7 op zondagochtend. Top Roos!!! Vertelt ze onderweg naar het vliegveld dat ze nachtblind is, of wij wat zien? uhh ja, maar wij rijden niet. Maar toch veilig aangekomen op het vliegveld....
Ingecheckt, bagage ook en dus tijd genoeg om gezellig een kopje koffie te gaan drinken en wat te eten. Tja, tijd genoeg, maar nu ook weer niet zoveel. Bijna te laat voor het vliegtuig! Tassencontrole, geen zakjes!! zaten niet meer in tas, maar ja Duitse grundlichkeit he, MOET! weer uit rij, die trouwens veel te lang stil had gestaan en zakjes kopen uit automaat, grrrr. Goede voorbereiding.... Voorgegaan bij paspoortcontrole, belachelijke rij, ging vlot, net op tijd voor vliegtuig, 10 min voor opstijgen yeah!!

Goede vlucht gehad, goede plekken, fijn.
Atlanta dan, weer controles, of je iets hebt erbij gekregen in het vliegtuig of zo? Prima, hier hebben we 4 uur om te shoppen en wat te eten, drinken. Dat is namelijk we karig bij Delta, maar ja....
Koffie bij de Mac, maar dan op z`n Amerikaans, bah!! Gratis refill, nou, laat die eerste al maar zitten. Stom, hadden we kunnen weten. Na 5 keer teruggeweest te zijn uiteindelijk beiden luchtje gekocht. Ze vonden ons een beetje raar, maar ja.....
Vlucht naar Managua was iets minder, stuk minder lang gelukkig, maar k*stoelen, hlemaal achterin en 1 stoel niet eens een gordel?
In Managua, koffers niet op de band? Was een hele groep medicijnstudenten en men zag ons aanvoor studenten? werder die koffers gepakt en op de stapel gegooid! Nee, wilden we zelf hebben! nog eens gepakt door die kruiers. Nee, van ons. Kwartje viel, werd uitgelegd in het spaans, opgelost, mochten gaan, met koffer. Fijn. Taxi stond al klaar. Ff pinnen en gaan! Op naar Granada. Het was laat in de avond en de warme lucht met de typische geuren deden het vakantiegevoel opkomen....

Granada, dag 2, vroeg wakker, slecht geslapen, maarwarme douche en het stadje verkennen. Niet teveel, vooral moe.... Wandelen naar de pier van het meer, dan verder naar het park waar discotheken zijn, terrasjes, als je ze zo kunt noemen, was iig buiten iets drinken en vandaar gaan ook de bootjes om de eilandjes heen (er zijn iets meer dan 365 eilandjes daar, ontstaan door vulkaanuitbarsting) Niet in bootjes gegaan, doen we morgen, nu gewoon lekker rondhobbelen en ff zitten bij het meer. Na een tijdje op een bankje bedacht Marleen dat ze wilde zien waar die man op de fiets naar zat te kijken. Stond er al een tijdje namelijk. Nou die meneer was naar ons aan het kijken en erg druk met zichzelf. Was geen lust voor het oog, dus snel boeltje pakken en rustig doorlopen.... Kunnen we weer afvinken op de lijst. Ook weer gehad voor deze vakantie....
Bij Mexiacaan gegeten, heerlijk!!!beloofd veel goeds....

3e dag, op naar de Mombacho vulkaan. Met 4WD vanuit Granada, lekker luxe. Dan op de Mombacho overstappen op een grote truck die ons naar oven bracht. Blij dat we dat niet hoefden te lopen. Boven wel, daar was het koud en ja, het regende.... Ook afvinken op ons lijstje. Daar is het echter wel normaal, koud en nat, een aparte biosphere of tope, of zo.... een eigen klein stukje klimaat op die vulkaan. Lopen we daar in onze korte broek en hempje, koud dus!! Ook afvinken dus.....
Kijken in de krater, oh mooi! Wolken! zagen dus niks, maar ja, wel veel bomen en planten en planten in bomen en rotsen en vogels (horen) en op sommige plekken de gebruikelijke rotte eieren lucht, ook afvinken. We vinken wat af....
Naar beneden, met truck en helemaal door op de truck naar Granada, ging best hard, leuk dus.
Kopje koffie en daarna een rijtuigje, heel erg, met 2 schrale paardjes ervoor, taxi zeg maar, naar het meer om een boottochtje langs de eerder genoemde eilandjes te maken. alleen in het bootje, jongen erbij die alleen maar spaans spreekt en ons uitleg geeft, in het spaans dus, over alle families die op de verschillende eilanden wonen. Haden de box niet kapot zullen we maar zeggen. Er zijn nog wat eilandjes te koop, dus wie een priveeiland wil hebben en daar een mooi buitenhuisje op wil bouwen, hier moet je zijn. Allemaal met stroom, trekken ze gewoon met bovenleidingen ernaartoe, geen punt.... Aapje kijken op een eilandje, aapjes op eiland, wij in bootje, leuk, maar hebben het idee dat het eiland een beetje klein is voor de hoeveelheid aapjes, hmmmm, misschien er speciaal neergezet voor de toeristen? Jammer wel dan... verder mooi, prachtige lage zon, moerasachtige stukken, decadente huizen (voor Nicaraguaanse begrippen dan) met jachtjes ervoor, en dus nooit rust, want alle toeristen komen langs je geweldige stulpje op een eigen eiland, hahaha, lullig wel....

Weer terug naar het stadje gelopen en wat gegeten en ff terug naar het hotel, was nog vroeg... Nou, in slaap gevallen dus, dus een heerijk lange nacht geslapen, hahaha.

dag 4: Op naar de treehouse, een relatief nieuw gebeuren, gebouwd van boomstammen en andersoortig hout. Weten wij veel, wij willen ook canopy-en en dat is daar ook in de buurt, ff een andere ervaring wat betreft slapem. Warm stromend water begint ook snel te vervelen natuurlijk.... In de bus, daypack mee, koffer laten staan, leek goed idee. Was top idee! We hebben wat moeten lopen (alles naar boven, stijl) en dat terwijl we geen idee hadden of we goed zaten. Dan lijkt het allemaal nog langer. Geen woord spaans wil ook niet echt hepen. Vragen of je goed zit kan wel, maar het antwoord wat je krijgt, als je het al krijgt, is ook niet te begrijpen in een waterval van spaans....
Uiteindelijk boven gekomen, we sliepen in the treehouse, niet in de dorm, dus weer naar beneden, links af, nog zo´n heerlijk paadje, maar daar was ie dan! onze geweldige, privebehuizing. Kon alleen van de buitekant op slot. Marleen zag dat niet zitten, maar er was een oplossing. Er was ook een trapdoor, een luik, met een ladder eronder. Het luik kon op de knip! Top, Marleen heeft even oefenrondje gedaan, door het smalle luikje, luikje dicht, prima! Nu het nog licht was.....
Ok, op naar de canopytour. 17 plattforms met lijnen ertussen waar je aanhing in je harnasje. Mariekes harnasje hadden ze een beetje strak gedaan, dat zat zeker niet lekker! Marleen had weer andere problemen. Schouder werkte niet zo mee met remmen en haar rug ook niet met de verschillende standjes.... Maar ja, verder helemaal top om te doen! vliegstand (met iemand achter je) op de kop hangen, samen zitten, hard, minder hard, met golfbewegingen, spannend. 3 mannen mee, wij met z`n 2-en, lekker snel en het voelde allemaal zeer professioneel en veilig. leuke foto`s werden ook nog gemaakt, dus, lekker makkelijk.... Aanrader!!
Terug met Tuktuk, want we moesten nog voldoende omhoog lopen wanneer we eenmaal bij ons hostel waren....
Avond gezamelijk gegeten, lasagna met sla, en een broodje, nou dat was meer een hele mik, maar lekker zelfgebakken.... Daarna in de hangmat chillen. De drinkspelletjes maar gelaten voor wat ze waren. Morgen weer vroeg op, maar vooral, we moeten nog terug over een onverlicht, slecht begaanbaar pad, dus.... Aangekomen in de treehous, ons slaapvertrek met prive veranda en hangmat durfde Marleen natuurlijk niet dat extra rondje te lopen naar de ladder voor het luik. Ze vond sowieso de wandeling naar de hut al heeeel sdpannend! Dus Marieke naar beneden, laddertje op, te smal luikje door..... Waar heb je proefrondjes voor he, alles ziet en hoort anders wanneer het donker is zullen we maar denken;-)
Brulapen, krekels en vogels hoorden we. Tarantulas schijnen er ook te zijn, helaas niet tegengekomen. De brulapen hadden we trouwens eerder die dag van heel dichtbij mogen aanschouwen. Zaten in de boom naast de hut met bar en hangmaten. Top!!!

Dag 5: Redelijk geslapen, weer naar boven om te ontbijten en te betalen. Niet gedoucht, daar er alleen een japanse douche is, dus laat maar ff zitten....
Weer naar beneden, in de hoop de bus te kunnen pakken. Dat lukte binnen een minuut, dus lekker vlotjes terug naar Granada. Moet rouwens wel snel instappen, ding rijdt al weg voor je je voet van de grond hebt. Altijd haast en druk, proppen. Hoe meer mensen en hoe sneller, hoe meer men natuurlijk verdient. Die oude Amerikaanse schoolbussen worden zeer intensief gebruikt zeg maar! Zijn ook gemaakt voor kinderen geloof ik, Marieke kan er niet in zitten of staan, Marleen maar net!!! Die mensen hier zijn ook allemaal heel klein, dus voor hun geen probleem....
In Granada aangekomen, koffers ophalen in hotel, korte broeken gekocht voor Marieke, langs de markt met het vlees op de houten planken, open en bloot, met vliegen natuurlijk en natuurlijk al die andere lekkere luchten! Uitkijken voor je hoofd ook, ook die kraampje houden geen rekening met Nederlanders.... Taxi genomen naar de Ferry naar Ometepe, eiland met 2 grote Vulkanen, de Conception en de Maderas. Ferry is niet duur, eerste klas, maar dan moet je nog wel ff een ligstoel huren. z`n opklapding, je weet wel.... Best bestede 30 Cordoba (1 euro) ever!!! 4 uur op een zeer wiebelende boot, dat er zoveel golven op een meer onstaan is echt bijzonder. Daarnaast waai je bijna weg!! Die wind hadden we trouwens toch wel onderschat, maar die werd alleen maar erger in de komende dagen! Maar dat wisten we toen nog niet....
Lang op de boot. Leuk trouwens was dat we ons moesten inchecken met de paspoorten erbij, wordt allemaal bijgehouden en dat er een tascontrole wordt gedaan door militairen, voordat je de ferry opgaattassen open, lekker voelen en wroten, niet heel grondig, maar toch. De tampones van Marieke waren heel interessant, zijn hier dan ook bijna niet te krijgen, dus wat zou het zijn! Marleens theorie is dat dat een luxeproduct is, dat de vrouwen hier met bananenbladeren tussen de benen lopen, als gootje zeg maar, om de 2 uur leggen, want absorberen doet dat natuurlijk niet. Marieke gelooft er niet zo in.....
Ok, na 4 en half uur op de boot met een taxi naar de bananenplantage waar we eerder hadden gereserveerd. Maaike, een meisje wat ook op de boot zat, ging mee me de taxi, wilde ook naar Santa Crus, slapen in een dorm ergens.... Prima, taxi delen. Behalve het eerste stuk )
(echt heeeel slechte `weg`) was de weg prima en ging het dan ook behoorlijk snel. Tot we waren aangekomen (bijna) bij de bananenfarm. Was een landweggetje, afgezet met prikkeldraad. Chauffeur heeft het prikkeldraad niet helemaal goed weggedaan, met als gevolg: lekke band. Marleen in haar element! Lekke band, leuk!!! Maaike nog even verteld dat we waren vergeten dat wij dit soort dingen we vaker meemaken, maar ja, dat had ze nu ook door, Marleen helpen met de band, of tenminste bijschijnen en moertjes aandraaien of losdraaien, of whatever...komt Carlos eraan, de baas van de farm. Wij vrouwen moesten weg van de auto, want stel je voor, hij zou zo omkiepen, op ons!!! Tuurlijk, getuigde van inzicht en doorzicht, vooral omdat dat echt niet tot de mogelñijkheden behoorde, nog niet met fantasie!!!! Maar toen Carlos weg was om zijn eigen truck te halen, toch maar gaan helpen. Die chauffeur zag echt helemaal niets op dat donkere bospad! Marieke moest al de hele tijd plassen, op de boot was echt geen optie, te ranzig, dus maar in de bosjes, in de hoop dat je niet op iets levends gaat staan, dat dat dan weer iets mionder leuk vindt. Maar ging prima, en toen durfde Maaike ook....
Band gewisseld, nog een heel gedoe, door naar de farm, waar we overigens geen banaan gezien hebben, laat staan een bananenplant. Wel op het eiland overigens, bananen overal!
Eten, snel, want keuken is eigenlijk dicht, krijgt Marieke wel erg el dente spaghetti, dus sorry, maar nog een keer. Eten was sowieso niet veel, maar je kan hier niks, want in het donker gaan lopen is hier geen optie.... Maaike komt ook niog, alles vol in de hostyels in santa Crus, slaapt dus ook op de farm....
21.00 u STILTETIJD! Geen grapje, staat in het verder ook al zo strenge regelboek!Voelen ons een stel bejaarden, maar voldoen netjes aan de regels en gaan op tijd naar de kamer, die overigens prima was, met koud water natuurlijk, maar daar zullen we aan moeten gaan wennen.... Geslapen als roosjes, ware het niet dat de wind echt overal omheen giert, wat op een gegeven moment echt bij Marieke op de zenuwen zal gaan werken, maar ja....

Dag 6: Opstaan, douchen (lekker koud), rustig aan, we willen de bus pakken van kwart over 1. Vast gaan lopen, komt ie vanzelf. Maar al wat kwam (niet veel overigens) geen bus. Bleek na een uur lopen dat we de verkeerde kant op zijn gelopen! Wilden namelijk naar de swamps om te kayaken en ons leek het logisch dat je zo, met de kortste weg, daar kon komen. Maar nee, bleek een onmogelijke weg te zijn, precies de andere kant op. Wachten op een taxi. Afgepingeld toch 25 dollar, belachelijk duur dachten we, maar ja, anders kom je hier op dit eiland nergens! Nou, na een stukje normale weg bleek waarom zo duur. Zo`n weg hebben we nog nooit gezien. Was eigenlijk geen weg, meer een vaak bereden keienpad met veel gaten, scherpe stenen en andere dingen die je niet wil hebben op een weg. Marleen zat achterin de 4WD pickup en stootte haar hoofd regelmatig terwijl ze het gebeuren op film wilde vastleggen, je moet je ook vasthouden! Maar ja, wijze raad wordt vaker in de wind geslagen. en wind was er genoeg!!
Kayakken dus. Bootje met moter, kayakjes erachter, eerst het meer gedeeltelijk over. Met die wind en stroming waren we erg blij met dit decadente gebeuren... Van bootje in kayak (2persoons) en gaan met die banaan... Met gids, die weer geen woord buiten de grens van Nicaragua spreekt en wij nog steeds geen spaans....

Morgen verder, tijd is op en zijn er voor nu wel klaar mee... De was is ook bijna klaar.....
Tot morgen of overmorgen.....
Groetjes vanuit Leon.....