Back in Havana

Ola!!!!!!

Terug in Havanna, kutstad! Nee hoor, maar het is wel een beetje een anticlimax na dit prachtige land met zijn over het algemeen echt geweldige mensen.

Waar waren we gebleven.... We stonden verkeerd geparkeerd, geen bon, erg fijn. Ook apart dat iedereen dan weet dat die auto van ons is en waar we zitten. Maar goed gekomen dus. Ik )Marieke= had er toen echter zo genoeg van dat er echt niet meer geinternet werd en we dus doorgereden zijn naar het strand. van cayo Guilermo, Playa `Pilar, errug mooi!!!

We waren gebleven in Trinidad, bracht niet echt wat men ervan zegt, iedereen is er lyrisch over, maar we zijn later doorgereden naar Gamaguey, de provinciehoofdstad, en die is eigenlijk veel mooier. Ook veel koloniale huizen en in veel betere staat. Maar nog belangrijker, de mensen zijn niet zo opdringerig! In Trinidad is het zo toeristisch dat de mensen daardoor echt gecorrumpeerd zijn erdoor.

Daarbij:´Je maakt het mee in Gamaguey` Hele rare avond. We kwamen wat mensen tegen die graag naar binnen wilden. Aardige jongens die ook wat engels spraken, op zich een bonus want dat doen er hier niet zo bar veel. Wij naar binnen, drankje, Marleen dansen, ikke niet. Er zaten wat mensen aan dezelfde tafel, het was er erg druk, vandaar.En er bleven maar drankjes komen. We waren gewaarschuwd door wat nederlandse mannen dat er maar besteld werd en dat zij later de rekening gepresenteerd kregen, dus we maakten ons nogal druk. Er werd ons echter steeds verzekerd dat er niets aan de hand was, het was allemaal al betaald. Was ook zo, maar het bier bleef maar toegeschoven worden door een meisje. Op de foto, nog meer op de foto, nog een biertje, Marleen lekker dansen, nog een biertje, hield niet op. Toen ineens tong in mijn mond, oeps, meisje wilde wat, niet van de jongens, maar van Mariek. Jeah!!! Toch maar liever niet. Mocht ook een triootje, mocht ik de man zelf uitzoeken. Jeahhh!!! Toch ook maar niet. Beetje ongemakkelijk en beschonken huiswaarts gegaan. Iedereen vond het in het begin van de avond nog allemaal normaal. Aan het einde van de avond vonden toch ook de aanwezige cubanen het appart, nou, wij ook, je maakt het mee in Gamaguey. Wel een hele leuke avond. Daar in de casa een meisje uit duitsland leren kennen, die het met een cubaan deed in de vakantie. Wel leuk zitten praten en een tolk over drie sporen. ´s Nachts konden we ook nog een beetje meegenieten, want wat zijn die grote, mooie koloniale huizen, gehorig zeg!!

Uitgeslapen en weer in de auto naar Santiago de Cuba, kutstad. Nou ja, veel armoede. Heben daar ook de enorme hoeveelheid huizenblokken gezien waar de mensen worden ingestouwd. Ongelooflijk genoeg zien de mensen er verder prima verzorgd uit. Waar ze wonen kwam op ons echter misserabel over. Verder de gehele stad een beetje armoedig. Er wordt ook veel gewaarschuwd voor jineteros. We voelden ons er dan ook niet echt veilig, terwijl we daar eerder toch echt niet veel last van haden. De bekende pssst en kusgeluiden, ach ja, alles went, bijna dan....
Er wordt gezegd dat Santiago de bakermat van de muziek is, daar hebben we ook vrij weinig van meegekregen. Kan ook wel komen doordat we ons niet echt in de meer achterafstraatje durfden te wagen, wat we alders zonder problemen deden.

Dus volgende dag, op naar het strand met de zeer bereidwillige en enigszins opdringerige neef van de casahouder. We hebben zijn naam maar verdrongen. gezwommen in een zeer warme zee, op een Campisimo, een soort vakantiedorp voor cubanen.

Dag erna weer vertrokken, hadden het wel gezien na twee nachten. De casa waar we logeerderen was op zijn minst appart. Een oud koloniaal gebouw, met een langwerpige patio met planten. Wij hadden een kamer in het midden, zonder ramen, maar met klapdeurtje. Ook een aparte badkamer met een toilet die niet echt goed doortrok. Ophouden dus!!

Door, via Guantanamo, ff tanken, lekkere kerels, not!!!! Genoeg tong gezien voor de rest van de trip, dus weer snel de auto in en via de Farola, een technisch hoogstandje naar het schijnt, uitgehakte weg in de berg, naar Baracoa. Het regende, maar het landschap werd dan ook steeds weelderiger wat betreft vegetatie. Dus zou er wel bij horen. Het zou in Baracoa sowieso iedere ochtend regenen en ´s middags zou dan de zon doorbreken.

Nou, de zon was dat even vergeten in de dagen dat we er waren. We hebben er wel prachtige tropische buien meegemaakt. Ook bijzonder!! De wegen waren er ook net rivieren daardoor, met gaten dan, welteverstaan. Meer gat dan weg. Casa gevonden, Marieke had er weer eens genoeg van en vind het dan ook echt welletjes. Gegeten in de casa en wat gekletst met een spaanse en mexicaanse uit New York die ook in de casa verbleven. De mexicaanse was erg gecharmeerd van de lokale Italiaanse priester en bezocht dan ook met enige regelmaat de vervallen kerk die Columbus nog aangedaan zou hebben toen hij Cuba ontdekt heeft.

De dag erna naar het strand, want het zou mooi weer worden, toch?? Nou nee, wel een varkenop het strand en het was droog. Wonder boven wonder bleken we later ook echt verkleurd, maar niet echt zon gezien. Wel een prachtig toilet, een gat in een hutje, waar we later, toen het echt ging regenen, door het water wadend naartoe moesten. We hadden net zo goed ff kunnen douchen buiten, wat een man dan ook deed. Maar goed, het werd niet minder, dus maar weer in de auto en terug naar Baracoa, 22 km verder op. Klein stukje? Nee hoor, een pokkeeind met die weg. Maar Marleen kan er van genieten, dus die heeft met volle teugen genoten!!! Terug ff douchen, Marieke koud, Marleen warm, errug jammer!! Verkeerde knopje, ach ja....
Daarna ff het dorp in, eten. We mochten voor de deur wachten. Heeeel lang, Tafels waren maar voor de helft bezet, maar er werd gezegd dat het goedkoop was en dat we daarom zolang moesten wachten, okeee....

Mochten we eindelijk naar binnen, krijg je nog niks, mosten echt vragen om wat te drinken. Daarna vragen om de kaart, oke.... Nou daar kwam het dan, een soppizza en sopspaghetti. Marleen wilde pizza, vandaar de keuze van het restaurant.
De rijst met vlees en bonen is echt wel lekker, maar veel variatie in het eten is er niet. De enige variatie die je hebt is dat er door verschillende mensen in de verschillende casa, anders wordt gekookt, maar ja.....

Oke, afrekenen, Marieke had al zitten kijken en vond het echt allemaal niet zo goedkoop, maar het bllek dus te gaan om een soort staatsrestaurant waar in lokale pesos bataald diende te worden. Hadden we niet, dus zijn wellicht mega afgezet. Dat het eten, met drinken erbij 10 cuc was, €7,5,is dan ondanks het afgezet worden weer niet duur....

Daarna naar Casa de la Trova, dat is overal de plaatselijk muziek en danstent om wat te drinken en voor Marleen om zich op de dansvloer te wagen. Eerst buiten, onder een soort partytent, binnen kijken echt alle mensennaar de dansende mensen, en dat ging eigenlijk best goed. Eindelijk weer een vent die een beetje uitleg gaf en een beetje kon leiden. Dus terwijl Marleen genoot had Marieke het zwaar met verschillende, stinkde, aanhoudend irritante mannetjes.
Hop naar binnen, Marleen had de smaak te pakken en ook binnen werd gedanst, leuk!!!! Marieke zat nog steeds met het rare mannetje, groot plezier!!!!
Het regende nog steeds en we gingen huiswaarts in de stromende regen. Morgen weer in de auto, zal het wel droog zijn, maar jammer dan....

Oh ja, we hadden ook nog een man gezien, eerder op de dag, waarvan Marieke in eerste instantie dacht dat hij aan het plassen was, Marieke moest namelijk ook en had het plan opgevat om achter het fort te gaan zitten. De man duurde echter nogal lang en maakte nogal omzichtige bewegingen met zijn arm. Bleek dat hij toch op zijn minst al een minuut of 10 uitgeplast was en andere dingen was gaan doen, met zicht op twee toeristen. Dus toen hij onze kant op kwam lopen, toch maar niet gaan plassen en weer de veilige auto in, ach ja, niet alleen in Gamaguey maak je het mee...


Volgende dag weer de prachtige hobbelweg op. We hebben die dag 240 km gereden in zesenhalf uur!!! In Banes aangekomen zij Evelin, de ietwat gezette casahoudster, waar overigens geen plaats bleek te zijn, dat we dat uitermate snel hadden gedaan. Nou, de weg was weer geweldig voor Marleen. Alleen jammer dat Marieke reed.....

Een andere casa geregeld, minder luxe, maar vriendelijk mens, die geen woord engels sprak. Onderhand zijn we dat gewend, maar dat dat nou wil zeggen dat wij dan ook echt spaans hebben geleerd, nee..... Jammer hoor, maar beiden vinden we het echt een moeilijk taal. Daarnaast ratelen ze erop las als je zegt dat je een beetje spaans spreekt. Zelfs als je zegt no hablO Espanol, ratelen ze er og op las, of ze houden natuurlijk helemaal hun mond dicht. Zoals de meeste lifters die we oppikten deden. Wel zo rustig overigens, want sommigen!!!....

Maar dit terzijde, in Banes hebben we de eerste avond bij Evelin gegeten, en we begrepen waarom ze zo dik was.... Lekker, maar ook vooral vet. Het meeste gefrituurd. Daarna zo moe dat we het wel hadden gezien weer. Banes is een echt dorp zonder toerisme. Er werd ons afgeraden om na 21 uur op straat te lopen alleen. Werd vooral de jeugd nogal opdringerig en al helemaal naar de verdwaalde vrouwelijk toerist toe. De lokale dominee of prietser, niet helemaal duidelijk, liep dan ook een stuk met ons mee richting de andere casa.

Onze casa stond aan de plaatstelijk hoofdweg, die dan ook nog stijl omhoog liep. Niet echt een aanrader om op het balkom te zitten, achter de hekken die ´s avonds hermetisch afgesloten worden, overal in cuba trouwens.... De, vooral oude, auto en ook veel nederlandse bussen rijden daar namelijk allemaal moeizaam omhoog, met alle heerlijke dampen vandien!!!

Trouwens, hier in Cuba is bijna alles eenrichtingverkeer, deze weg dus ook, helaas dus alles naar boven.... Ach ja, we hebben de bus naar Amsterdam CS en Eindhoven ook langs zien komen. Voor wanneer je heimwee zou hebben denk ik.... Mooi goedkope manier om van de nederlandse stroot af te komen trouwens. Er rijden er echt heeeel veel hier.

Volgende dag naar ht strand maar weer, ach ja, je moet wat doen om Marleen een leuk kleurtje te geven.... Maar we doen nog steeds ons best, hahaha.
Strand van Guardalavaca, erg mooi, lekker water ook. Zitten praten en drinken, we moesten wel, met Cubaanse jongens. Zij gaven ons steeds rum met een soort sinas. Lekker, maar een beetje overdreven voor onze begrippen in de volle zion. Hier overigens volstrejkt normaal. Waarschijnlijk begint men om 11 uur al aan de rum. Kost geen bal, totdat je in Habana komt. Daar is het ineens prijzig, heeeeel jammer. Maar de rum voor de plaatstelijk bevolking is gelukkig voor hun niet zo duur. We hebben er overigens niet veel van gedronken. Marleen staant al na een slok op haar kop en Marieke houdt het maar veilig bij bier. Dan weet je ook wat je krijgt.....

Uitgenodigd om ergens wat de drinken en te dansen, maar toch maar niet, aangezien de wegen het niet echt toelaten om in het donker te rijden. Trouwens, wanneer de staat van de weg het wel toelaat is het nog geen goed idee omdat er vanalles, zonder licht natuurlijk, op de weg loopt. Paarden, ossen, mensen, fietsdingen, honden, kippen. Nou ja, bedenk het, of waarschijnlijk niet, en het loopt hier op de weg.... Dus maar zo min mogelijk rijden in het donker. Wordt zo duur he....

Hadden alleen niets bedacht voor eten en we zaten in een dorp zonder iets eigenlijk. Ja een plaatselijk cafetaria, maar ja.... Het was natuurlijk al donker en hadden echt geen zin meer om moeilijk te doen, dus maar gevraagd of de casamevrouw niet nog wat in huis had en kon maken. Iets kleins natuurlijk. Nou na een hele maaltijd, die ons overigens prima smaakte, casamevrouw kon goed koken, maar weer vroeg onder de douche, boekje lezen in de autodmpen, op het balkon en Marleen vroeg naar bed. Marieke moest nog boek uitlezen.... Heel vervelend.



Oke, uitgeslapen, was niet helemaal de bedoeling, maar weer op weg. Naar Morron. De stad van de hanen. Nou daar stikt het overal van in Cuba. Die krengen beginnen al om 2 uur als je pech hebt. Gelukkig is daar de airco, ook herrie, maar lekker monotoon. We hebben het wat nachten koud gehad door de airco, verder koelt het hier niet veel af zo ´s avonds...

Onderweg naar Morron werden we aangehouden door politie, de Lada voor ons ook, wat bijna resulteerde in een botsing omdat Marleen natuurlijk weer te hard het dorp inreed en de Lada accuut op de remt ging staan. Nou zou dat nog niet zo erg zijn als Marleen op de weg let, i.p.v. Marieke uit te willen leggen dat de kaart er toch echt anders uitziet!!
Nou Marieke zag dat we in ieder geval bijna op de Lada zaten, waar dat nou ook op de kaart was!!!!!

De politie had dit ook gezien, dit naast het feit dat er in een dorp maar 50 gereden mag worden, en daar reden we toch echt net in, en Marleen toch echt zeker 70 reed achter de Lada aan, was toch een zeker recept voor een bon. Maar ja, wij spreken geen woord Spaans, dat is nou vervelend. Je kan er ook nog maar een beetje dommig bij kijken. Nee meneer, we snappen het echt niet, 50, nou en?? Nee, wij niet begrijpen, bijna op Lada, nee wij niet weten.... Andere politieman erbij.... No hablo Español, wij niet begrijpen.... Val ellende hebben ze ons maar door laten rijden, domme vrouwen. De Lada voor ons kreeg trouwens een bon, best snel ook, erg jammer voor hem....
Aangekomen in Morron, op zoek naar de casa, blijft erg moeilijk voor ons. Maar gelukkig hadden we weer een lifter mee die ons helemaal ernaartoe wilde wijzen, ook al wist ze het zelf ook niet helemaal, maar ja, Spaans kan ze.We kwamen er dan ok. Een erg luxe casa, weer hermetisch afgesloten met allerlei sirlijke hekken. Dat kunnen ze hier wel in Cuba, hekken maken....

Een barretje in de kamer, vele flessen drank, maar ja, wat moeten we daarmee.... We eeen goede badkamer met een goede douche. Erg fijn, hebben we echt leren waarderen hier. En schoon was het er ook, hoewel dat sowieso wel meevalt hier in de casa...
Na 700 km gereden te hebben waren we weer eens moe, maar goed, geen punt, eten in de casa, zeer overdadig als altijd. Waar die mensen het hier laten mag Joost weten, maar hoeveelheden!!! Niet normaal.

Volgende dag uitgeslapen en gevraagd wat de beste optie waren voor het strand. Strand van cayo Guilermo, Playa Pilar, was het beste en mooiste van alle eilanden, dus, op naar Pilar. Het was ook maar 12okm rijden uiteindelijk, maar dan heb je ook wat!!! Heel mooi en ook rustig. Genoten dus.

´s avonds weer teruggereden en de auto had weer eens kuren. Marleen moest hem zelfs tweemaal uitzetten, het ding trok weer eens niet. De lifters achterin vonden het wel een beetje appart, maar hier maken ze zich nergens druk om, als het maar een beetje rijdt.....

´s avonds naar casa de la Trova. Er werd niet gedanst en het was er rustig. Was dondersaavond, blijkbaar geen uitgaansdag hier in Morron, het is geen Nijmegen... Wat gedronken en bekeken geworden en weer op naar de casa. Dat bekeken worden hebben we ondertussen wel een beetje gehad, en dat is wel een understatement!!!

Volgende dag naar Cayo Coco, ook leuk, het waide hard, of zoals Marleen zegt, het woeide hard. Heerlijk, kan ook Marieke in alle rust, zonder hittebevangenheid blijven bakken. Bleken erg weinig Nederlanders op de Cayos te komebn. Vooral Canadezen en Argentijnen. Wij waren waarschijnlijk een van de eersten, ook leuk.

Trouwens, er zijn sowieso weinig Nederlanders, hier. Of wij komen ze gewoon niet tegen natuurlijk.

Nou ff snel door, want het wordt nou toch wel erg saai voor jullie. Maar eigenlijk is dit ook niet voor jullie, maar ook meer voor ons, moet ik eerlijk bekennen. Straks zijn we het weer allemaal vergeten. Hiervoor vrij weinig tijd gehad voor al dit getyp, daarom krijg je het nu, als een soort mosterd na de maaltijd zeg maar. Scheelt ons ook weer vertellen trouwens. Ook zo vermoeiend! Wanneer jullie dus vragen gaan stellen die jullie hadden kunnen lezen weten we natuurlijk ook genoeg!!!

Na Morron doorgereden naar Mantanzas, rijker dan andere gedeelten lijkt wel. De wegen zijn ook beter. Marleen wil nog minimaal een stranddag, dat kan natuurlijk geregeld worden. Lekker hangen in de zon en vooral uitrusten. Mantanzas was weer een heerlijk zoekplaatje met veel eenrichtingverkeer, zonder borden. Alleen Havana stond goed aangegeven, maar daar hoefden we nog niet heen!!

Marieke had er weer zat van en weigerde weer eens te stoppen om de kaart de bekijken, doorrijden dus en omdraaien tot je een ons weegt. De auto heeft trouwens ABS, ook ondervonden, heel fijn die honden op straat...
Geen casa, dan goedkoop cubanenhotel wat ook in de buurt lag. Bleek nog goedkoper, maar 18 cuc per nacht per kamer, prima, met zwembad! Zwembad alleen niet gezien van dicvhtbij wat we gingen naar het strand!!! Varadero! De badplaats voor de welgestelde toerist. Cubanen mogen er niet komen, alleen met een werkvergunning, belachelijk!!

Mooi strand, weinig zon, goed bijgekleurd, heel appart, steeds met weinig zon het meest bruin geworden.
Niet onze vakantiebestemming, alles voor toeristen en vooral ook duur. Eten hebben we de eeste avond daar gedaan, wilden iets anders dan het cubaanse eten, dus steak of zo, prima, maar prijziger dan ooit!
Dag erop, na het strand bij italiaan gegeten, prima! Oude man meegenomen, terug naar NMantansas, hij had hele dag op het strand jurken verkocht. Blijkbaar goede handel want hij kon ook in Varadero eten.
Om van en naar Varadero te komen moet je trouwens 2 cuc tol betalen, is dus 4 cuc per bezoek.

Onderweg van Varadero naar Mantanzas, in het donker werden we weer eens aangehouden door politie, heel appart. Marleen reed, natuurlijk! Politieman wilde echter ID van lifter hebben, die werd volledig gecontroleerd. Wij ook, maar dan meer van boven naar onder en weer terug bekeken. Heel vreemd, maar we mochten doorrijden. Zoals altijd hier, no problem, waarom dit nu was is ons nog niet duidelijk, maar ja, geen bon en Marleen reed natuurlijk wel weer te hard.

Naar Mantazas, drankje doen, beetje worden bekeken, same old, same old, en nog een drankje in het hotel om weer gaar het bed in te duiken. Lekker zacht voor Marleen. Marieke komt er echter geradbraakt uit. En die muggebulten!!! Eerst moesten ze Marleen hebben, maar Marieke heeft de schade behoorlijk in mogen halen!!!!

Bijna einde van de vakantie. Terug naar Habana, morgen moet de auto worden ingeleverd. ´s morgens, dus dat is in ons geval niet handig. Bij te laat inleveren betaal je een dag extra. vanavond dus inleveren, maar natuurlijk eerst nog een beetje bruin scoren!!! Op naar play del este, Santa Maria del Mar. Strandje pikken en waar is die autosleutel nou?!?! Marieke heeft gereden, we hebben wat gedronken, maar waar is dat kreng nou!??

Terug naar de auto, ff voelen of ie goed op slot zit. Is een bewaakte parking maar toch.... Wat blijkt!!! De sleutel zit er niet alleen in, maar de auto loopt ook nog, ach ja, de man van de parking vond het ook a litlle bit strange, zoals Marleen dit placht te noemen....

Niks aan de hand, de mensen in Cuba zijn best te vertrouwen, tot nu toe in ieder geval!

Lekker liggen bakken en weer op weg naar Habana. Hotel Libre auto ingeleverd, we kregen zomaar onze borg terug, paar kleine deukjes extra vielen niet op en de auto was waarschijnlijk de meest vieze van het eiland, maar dat was niet erg.... Jeah, we hadden weer geld!!

Uiteindelijk bedacht dat we toch maar met de taxi naar Vieja gingen, ghet was al bijna donker. In een onogelijk gebouw, met een lift uit het jaar nul, die de hele dag door iemand bediend wordt naar boven. Casa vol, mooi uitzicht wel. Weer naar beneden, ander casa. Daar zijn we dus nu. Keiharde bedden. Met bobbels. Zoals bijna overal in Havana en ook 24 dagen geleden een heerlijk verfrissende koude douche. Helemaal geweldig! Kutstad. Doe ons het platte land maar.....

Nou hebben wij er ook zat van hoor, dus we stoppen ermee. We gaan eens kijken wat we gaan eten vandaag. En daarna voor Marleen op zoek naar een dansgebeuren. Dussss we storten ons weer in de stad met al zin eigenaardigheden.

We zien jullie al weer heel snel en zullen jullie dan overhoren, want dit verhaal heeft wel bloed, zweet en muggenbulten gekost!!

Daaaaaaaaaaaaaaag!!!!!!!!!!

O ja en 3-1 en 2-2 zagen we super dames!!!!!!!