Late update 1

Inmiddels alweer 5 maanden terug en nog even snel een korte samenvatting van de reis zodat ik alles in de toekomst nog terug kan halen.
Zondag de 29ste januari naar het busstation gegaan, ruim op tijd want anders hadden we geen ruimte. Helemaal achterin in de bus voor een 6 uur durende reis naar Albina. Het was het ritje wel.....geen asfalt en een man die zijn handen niet thuis kon houden.
Daarna via de illegale manier met een korjaal naar de overkant van de rivier. Op een slinkse wijze de douane gepasseerd en daardoor 20 euro uitgespaard. Aangekomen in Saint Laurent de Maroni en op zoek naar een pinautomaat, want we zitten in een departement van Frankrijk en kunnen weer met euros betalen. De kosten van het hotel waren dan ook naar westerse maatstaven. De receptionist gaf ons de sleutel van de kamer en we deden een eerste check. Het zag er allemaal goed uit en na twee weken hadden we eindelijk weer een douche met warm water.
We waren zo moe van de reis dat we besloten om ff te gaan slapen zodat we met frisse moed naar de plaatselijke carnavalsoptocht konden gaan kijken. Echter zo lang geslapen dat de optocht alweer voorbij was........
Toch op pad want we moesten wat gaan eten. Zeer onaangename sfeer in het dorpje en werden achtervolgd door een zwerver die uiteindelijk door de Gendarmerie werd opgepakt. Die politieagent vroeg, heel snel in het Frans, of wij die man kenden. Sta je dan met je giecheltje vol tanden...je ne parle pas francais. Gelukkig kon deze klerenkast ook Engels en mochten we doorlopen. De zweverwerd overigens door vier man vriendelijk verzocht om het busje in te gaan. Uiteindelijk toch maar snel teruggelopen naar het hotel en naast het hotel bij de plaatselijk pizzeria een pizza op de stoep gegeten....heerlijk!!!!

De volgende dag een beetje uitgeslapen en weer door het dorpje gelopen richting Camp de Transportation. Het dorp is bekend van de verfilming van het boek Papillon. Frans Guyana fungeerde ooit als strafkolonie voor gevangenen uit het Franse moederland. In Saint-Laurent-du-Maroni ligt dus het Camp du Transportation, van waaruit de veroordeelden over de kolonie werden verspreid. Tijdens het bezoek kwam er een groep toeristen met een gids die uitleg gaf over de verschillende gebouwen, dus we zijn op een kleine afstand meegelopen zodat we wat meer informatie konden vergaren.

We kwamen eigenlijk al redelijk snel tot de conclusie dat we het allemaal wel gezien hadden en de dag erop weer terug zouden gaan richting Paramaribo.

De volgende dag dus weer met de korjaal terug naar Surinaams grondgebied. Besloten om niet weer de bus te nemen maar met de auto te gaan. Nou we hebben het geweten, want we zaten met 7 volwassenen en twee kindjes in een busje gepropt. Heel bijzonder allemaal en de tijdswinst was volgens mij nihil.

Uiteindelijk toch maar weer naar Albergo Alberga gegaan, onze veilige haven. Het is echt verschrikkelijk weer geweest en we besluiten dan ook om een auto te huren en naar het westen te rijden om op zoek te gaan naar het mooie weer.
Een witte huurauto uit 2012 en wit dat hij was. Marieke heeft als eerste gereden omdat het een automaat was, beetje schade gereden omdat de wegen allemaal overstroomd waren en de stoepranden en andere obstakels onzichtbaar waren.

Na een leuke rit aangekomen in Nieuw Nickerie en na even zoeken een leuk hotelletje gevonden....met zwembad!!!!
Een aantal dagen daar gebleven, beetje rondgereden, naar de welbekende dijk geweest en aan het zwembad gelegen omdat we 1 dag mooi weer hadden.
Er wonen veel hindoestanen in deze regio, veel Hindoestaanse vlaggen zijn bij de verschillende huizen terug te vinden, daarnaast veel moskeen.

Na een tweetal dagen teruggereden naar Paramaribo via Wageningen en Groningen...erg grappig.
De laatste dag besloten om naar het Brokopondomeer te rijden. Bij de stuwdam uitgestapt en ff rondgekeken en het meer bewonderd. Daarna toch maar weer ff doorgereden en uiteindelijk doorgereden totdat de weg letterlijk ophield, Atyoni. Daar ging de weg over in de rivier. In plaats van dat ze daar een bord plaatsen....nope, dus we kwamen daar met tachtig km aanrijden en toen was er geen asfalt meer:S
Vol op de rem maar het zandpad liep naar beneden en de rivier kwam recht op ons af en we bleven maar doorglijden. Daarnaast bestond deze zandweg ook uit heel veel kuilen. De adrenaline had dus op dat moment een erg hoog level bereikt. Gelukkig kwamen we op tijd tot stilstand.

Even rustig wat gedronken en een beetje rondgekeken. De heren aldaar vonden het toch wel heel bijzonder dat we helemaal met de auto van Paramaribo gekomen waren, want er had van alles kunnen gebeuren onderweg. Wij waren een andere mening toegedaan, maar achteraf mss ook niet zo handig om dik drie uur door de jungle te rijden.....maar ach ja hebben we ook weer meegemaakt en het is goed gegaan.

De volgende dag met de auto richting de plantages omdat we nog niet alle plantages hadden gezien. Met het bootje naar Frederiksdorp, de enige plantage die in ere is hersteld. Zeer interessant en we zijn blij dat we deze plantage toch nog bezocht hebben. Eigenlijk hadden we een dagje colakreek gepland, maar het weer was weer zo belabberd dat een dagje aan het water geen optie was.

Dezelfde avond nog de auto ingeleverd om de dag erop te vertrekken naar Trinidad and Tobago.